Liverpool 2011-12. Σκέψεις, προβληματισμοί και αισιοδοξία.. Part 2

Συνεχίζονται οι σκέψεις για τη φετινή Liverpool. Στο πρώτο μέρος είδαμε την αίσθηση που είχα ως φίλος των Reds πριν την έναρξη της σεζόν. Σε αυτή την ανάρτηση θα ασχοληθούμε με τους προβληματισμούς που έχουν γεννηθεί μετά από τις πρώτες 11 αγωνιστικές στην Premier League και 3 παιχνίδια στο League Cup. Το ερώτημα που τέθηκε στο τέλος του πρώτου μέρους ήταν "Τι πάει στραβά και η ομάδα δείχνει να μην μπορεί να αποδώσει με βάση τις ικανότητες των παιχτών της;"

Να ξεκαθαρίσω ότι δε θεωρώ τους παίχτες, που έχουν έρθει, κακούς. Ίσα ίσα πιστεύω πως μπορούν να βοηθήσουν πολύ την ομάδα. Αν οι παίχτες που ήρθαν είναι κακοί, τότε φταίει το τμήμα scouting και αυτόι που τους επέλεξαν. Αν είναι καλοί, αλλά δεν αποδίδουν, τότε ας σκεφτούμε την πιθανότητα ευθύνης του τεχνικού τιμ, που δεν μπορεί να πάρει από τον παίχτη αυτό που μπορεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ferguson: η κάθε φουρνιά της United είχε βεντέτες, αλλά είχε και πολλούς που απορούσαμε γιατί παίζουν σε αυτό το επίπεδο. Ο Ferguson κατάφερνε να πάρει απ'αυτούς το περισσότερο δυνατό, ενώ όταν αποχωρούσαν από την ομάδα ξαφνικά έπεφτε η απόδοσή τους. Ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε πάντα τους ποδοσφαιριστές, οι ομάδες είναι σύνολο ανθρώπων και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης στα προβλήματα. Το σημείο, όμως, που με προβληματίζει περισσότερο και περιμένω από τον Dalglish να αλλάξει, είναι η νοοτροπία που έχουμε. Δεν έχουμε πλέον αυτοπεποίθηση στους εαυτούς μας, με αποτέλεσμα κανένα παιχνίδι να μην είναι εύκολο. Ακόμη κι όταν προηγούμαστε με κάποια “μικρή” ομάδα, δεν έχουμε την άνεση να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα, κι αν κατά λάθος δεχτούμε γκολ μας πιάνει άγχος. Είναι νωρίς βέβαια, για αλλαγή από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά είναι σημαντικό αν θέλουμε να ξανανεβούμε στο θρόνο του πρωταθλητή. Για την ώρα δε βλέπω βελτίωση σε αυτό.

Το δεύτερο σημείο είναι ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας. Για παράδειγμα, όλοι έχουμε διαπιστώσει πως όταν παίζει ο Caroll, η ανάπτυξη είναι πιο αργή και όλοι προσπαθούν να τον βρουν με σέντρα. Μονοδιάστατο, δε νομίζετε; Όταν στην επίθεση υπάρχει δίδυμο Suarez-Bellamy ή Suarez-Kuyt, τρέχουμε πολύ περισσότερο, βασανίζουμε τις αντίπαλες άμυνες, αλλά πάλι μεγαλύτερο μέρος προσπαθειών καταλήγουν στον Ουρουγουανό. Αυτό μπορούμε να είναι καλό στα ντέρμπι, γιατί λίγο το πάθος, λίγο η top class ικανότητα του “κοντού” μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Με αντιπάλους όμως μικρότερες ομάδες, οι πολυπρόσωπες άμυνες διασπώνται με πλουραλισμό κινήσεων, ιδιαίτερα από τα πλάγια. Σε αυτό ξεχωρίζω μόνο τον Enrique, ο οποίος κάνει συχνά το overlap με Downing και Suarez, οπότε βγάζουμε ένα επιπλέον παίχτη στην επίθεση. Από τα δεξιά, τίποτε για την ώρα. Επίσης, τα κεντρικά χαφ της ομάδας, Adam – Lucas, μου φάινονται ότι θα ήταν πολύ καλοί συμπληρωματικοί του Gerrard και του Alonso, αλλά για δίδυμο μου φαίνεται ότι υστερούν. Ο Adam δεν πατάει περιοχή όσο περίμενα, ενώ και ο Lucas δε βοηθά αμυντικά όσο θα έπρεπε (η συμβολή στην επιθετική ανάπτυξη είναι ελάχιστη). Ωστόσο, του αναγνωρίζω μια βελτίωση σε σχέση με τις πρώτες μέρες του στη Liverpool.

Τρίτον, όταν κάτι δέιχνει να στραβώνει (δεχόμαστε γκολ ή οι άλλοι έχουν την υπεροχή για κάποιο χρονικό διάστημα), έχω την αίσθηση ότι ο πάγκος μας βρίσκεται αλλού. Δε βλέπω κινήσεις, να σηκωθεί κάποιος για ζέσταμα, να δώσουν κάποια εντολή σε αυτούς που παίζουν. Δε μιλάω για βεβιασμένες κινήσεις, αλλά για κινήσεις που να δώσουν στους παίχτες να καταλάβουν ότι παίζει και κάποιος άλλος μαζί τους εκεί έξω και θα τους βοηθήσεις, αν χρειαστεί. Νιώθω ότι ώρες ώρες οι παίχτες παίζουν μόνοι τους. Σύμφωνοι, οι περισσότεροι προπονητές δε σηκώνονται από τον πάγκο με το παραμικρό, αλλά εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να αλλάζουμε τον Downing με τον Henderson (αλλάζουν θέση αριστερά- δεξιά). Επίσης, για να δούμε αλλαγή πιάνουμε το 80', και κάποιες φορές αδυνατώ να τις καταλάβω (π.χ στο παιχνίδι με τη Norwich). Δεν είμαι προπονητής, οπότε σταματώ εδώ, αλλά αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τις κινήσεις του Kenny κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, θα χαιρόμουν πολύ να μου τις εξηγήσει.

Επίλογος: Η παρούσα ανάρτηση δεν αποτελεί ούτε ξέσπασμα, ούτε μίζερη προσέγγιση της πραγματικότητας. Απλά, ήθελα να παραθέσω τις σκέψεις μου σχετικά με τη Liverpool αυτή τη χρονική στιγμή και πρέπει να πω ότι, γενικά, είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω πως η αρχή έγινε φέτος, απλά δεν έχουμε τα άμεσα αποτελέσματα που όλοι περιμέναμε. Ίσως φταίμε κι εμείς σαν οπαδοί που βάλαμε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Δε θέλω αποτελέσματα άμεσα, αλλά διάρκεια στο χρόνο. Αυτό που ζητάω είναι να δούμε μια βελτίωση φέτος, τέτοια που θα μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε. Κι όπως λέει και ο ύμνος: Walk on, with hope in your heart and You'll never walk alone..

Posted in: Αγγλία,Απόψεις,Scouser Jim