23:14
Adons
Ας δικαιολογήσω λίγο τον τίτλο! Η Ελλάδα γιατί κέρδισε το Euro, η Ισπανία γιατί κέρδισε
το επόμενο Euro και ένα
Mundial και η Arsenal για
τα πρωταθλήματα που κέρδισε επί Wenger.
Φυσικά σε κανέναν δεν προκαλούν εντύπωση αυτά που γράφω και ίσως να αναρωτιέστε
που το πάω. Τι σχέση μπορεί να έχει η εθνική Ελλάδος με την εθνική Ισπανίας και
την ομάδα του Wenger;
Ας γίνω λίγο πιο αναλυτικός.
Το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004 ο Rehhagel σαν άλλος Forest Gamp άρχισε
να τρέχει σαν παιδάκι και όλη η Ευρώπη τσιμπιόταν για να δει αν είναι αλήθεια
αυτό που συνέβη, να πάρει η Ελλάδα το Euro του 2004! Η εθνική με καταφανέστατη
αμυντική τακτική, αυτοσυγκέντρωση και αλληλοκάλυψη περιμένοντας μία φάση για να
κάνει το γκολ πετυχαίνει το αδιανόητο. Μαζική άμυνα ακόμη και από τον ένα
επιθετικό με σκοπό να μην δεχτεί γκολ και αν βγει κάτι στην επίθεση τότε έχει
καλώς αλλιώς ότι γίνει στα πέναλτυ! Παραδόξως η εθνική μας δεν χρειάστηκε καμιά
φορά να πάει σε αυτή την επίπονη διαδικασία αφού η αποτελεσματικότητά της ήταν
σχεδόν στο 100%! Αυτή η τακτική βρήκε πολλούς υποστηρικτές που προσπάθησαν να
τη μιμηθούν με άλλους να τα καταφέρνουν καλύτερα και άλλους όχι τόσο καλά!
Το βράδυ της 28ης Ιουνίου του 2008 η Ισπανία
αποτινάσει από πάνω της την ταμπέλα της loser ομάδας και κατακτά το τρόπαιο! Ο Luis Aragones χρησιμοποιώντας
τους Xavi και Iniesta
δείχνει τον δρόμο που θα ακολουθήσει η εθνική Ισπανίας και τα επόμενα χρόνια! Ο
διάδοχός του, Del Bosque,
υιοθετεί πλήρως το tiki-taka της Barcelona και χρησιμοποιεί τον κορμό της
για να μπορεί να το εφαρμόσει όσο δυνατόν καλύτερα! Το αποτέλεσμα ήταν να
κατακτήσουν και το Mundial του 2010! Το tiki-taka συνιστά
μια τακτική που βασίζεται στις μικρές κοντινές πασούλες με διαρκή κίνηση στο
χώρο μέχρι να βρεθεί κάποιος σε απόσταση βολής και να σκοράρει. Αυτό έχει σαν
αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό κατοχής της μπάλας και άρα να μην απειλείσαι. Όπως
και με την Ελλάδα έτσι και με την τακτική της Ισπανίας ή της Barcelona αν θέλετε πολλοί ήταν εκείνοι
που προσπάθησαν και ακόμη προσπαθούν να μιμηθούν το φημισμένο πια tiki-taka!
Το 1996 που ο Wenger υπέγραφε στην Arsenal είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει το
αγγλικό ποδόσφαιρο όσον αφορά τα οικονομικά και τα έσοδα της λίγκας αλλά και η
οργάνωσή του. Αυτό που έλλειπε ήταν μια ομάδα να φέρει το κάτι καινούργιο, το
πρωτοποριακό μέσα στο γήπεδο για να απογειωθεί το οικοδόμημα! Αυτό το πέτυχε η Arsenal του
Wenger. Ο συγκεκριμένος
εφάρμοσε την τακτική του γρήγορου παιχνιδιού δηλαδή να φτάνει η μπάλα στην
αντίπαλη περιοχή όσο πιο γρήγορα γινόταν με μια όμως καινοτομία η οποία είναι
να μην σηκώνεται η μπάλα από το έδαφος εκτός από μερικές περιπτώσεις! Έτσι
έδωσε μεγάλη ταχύτητα στην ομάδα και κυρίως στα πλάγια μπακ που τα είδαμε για
πρώτη φορά να είναι τόσο επιθετικά και στα εξτρέμ τα οποία πατούσαν περιοχή
κάτι που και αυτό δεν συνέβαινε πολύ συχνά στην Premier League! Καμία ομάδα δεν
μπορούσε τότε να κόψει την ταχύτητα αυτής της ομάδας και όπως και με τις δύο
πιο πάνω περιπτώσεις βρήκε πολλούς μιμητές! Μάλιστα άλλαξε το ποδόσφαιρο
γενικώς αφού οι ομάδες άρχισαν σιγά σιγά να ανεβάζουν και αυτές την ταχύτητά
τους!
Το πρώτο στυλ εφαρμόζεται κυρίως από μικρές ομάδες που δεν
έχουν την ποιότητα να εφαρμόσουν τα υπόλοιπα δύο όπως παράδειγμα έκανε η Rangers Σκωτίας
φτάνοντας στον τελικό του UEFA CUP αλλά και ο ΑΠΟΕΛ την περσινή χρονιά με την ζηλευτή του
πορεία στο Champions League!
Έγραψα κυρίως πιο πάνω γιατί είδαμε την περσινή Chelsea να κατακτά το τρόπαιο με τον
ίδιο ακριβώς τρόπο και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να πεις ότι οι παίχτες
που είχε στο ρόστερ της δεν έχουν ποιότητα. Είναι πάντως ένα στυλ παιχνιδιού
που δεν θα εκλείψει ποτέ όσο υπάρχει ποδόσφαιρο αφού θεωρείται ο ενδεδειγμένος
τρόπος οι μικροί να μπορέσουν να κερδίσουν κάτι!
Στη σημερινή εποχή το tiki-taka τείνει να κυριαρχήσει και όλο και περισσότερες ομάδες
προσπαθούν να το εφαρμόσουν. Η αποτελεσματικότητά του είναι παροιμιώδης και
επειδή στο ποδόσφαιρο το αποτέλεσμα παίζει και το σημαντικότερο ρόλο οι
τακτικές των προπονητών μοιάζουν όλο και περισσότερο σε αυτό το στυλ! Η Barcelona βρήκε άξιους
μιμητές τους Ιταλούς της εθνικής ομάδας που βολεύτηκαν με αυτό το στυλ αφού δεν
περιέχει την ταχύτητα( οι Ιταλοί ποτέ δεν συμπάθησαν την ταχύτητα και για αυτό
έμειναν πίσω) αναπροσαρμόζοντάς το στα δικά τους χαρακτηριστικά δηλαδή να μην
αφήνουν και την άμυνα τόσο εκτεθειμένη όπως οι Ισπανοί. Γι’ αυτό και τρεις
κεντρικοί αμυντικοί!
Το σύστημα Wenger το είχε υιοθετήσει ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός κόσμος και
μάλιστα η επιθετικότητα αυτού του συστήματος ήταν χάρμα οφθαλμών για να το
παρακολουθεί κανείς. Και εδώ είναι που μπαίνει το ερώτημα! Πιο ποδόσφαιρο
προτιμάμε;
Posted in: Απόψεις,Adons,Euro
4 σχόλια:
Φίλε Αντώνη, εγώ θεωρώ τον καλύτερο τρόπο παιχνιδιού αυτόν με τον οποίο μια ομάδα κερδίζει τα παιχνίδια. Τα συστήματα και οι τακτικές κατά τι γνώμη μου κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Πόσο να μου αρέσει μια ομάδα που παίζει το τίκι τάκα, αλλά συνέχεια χάνει ?
Πόσες φορές θα κάτσω να δω μια ομάδα που παίζει μαζική άμυνα αλλά και πάλι χάνει ?
Τι να την κάνω την ταχύτητα αν δεν έχει αποτέλεσμα ? θα καθόμουν να δω στίβο αν μου άρεσε μόνο αυτή…
Το τίκι τάκα το θαύμασε όλος ο κόσμος γιατί το έπαιξε η Μπαρτσελόνα. Μια ομάδα που όλοι της οι ποδοσφαιριστές έχουν καλή τεχνική κατάρτιση, ακόμη και ο τερματοφύλακας. Η μαζική άμυνα εντυπωσίασε, γιατί οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές ήταν οι καλύτεροι αμυντικοί του κόσμου, ενώ το γρήγορο ποδόσφαιρο είχε αποτελέσματα στην Άρσεναλ γιατί βασίστηκε σε νέους αθλητές…
Καταλήγω λοιπόν ότι ο καλύτερος τρόπος παιχνιδιού είναι αυτός που ταιριάζει στην κάθε ομάδα. Είναι αυτός που αυξάνει τις πιθανότητες νίκης, αυτός που βασίζετε στα προτερήματα των ποδοσφαιριστών που καλούνται να τον εφαρμόσουν και έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα να παίξει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της…
Αντώνη, δε χρειάζεται να καταλήξεις σε κάποιο σύστημα. Δεν υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο. Όπως είπε και ο betonias, καλό είναι το σύστημα που αποδίδει καρπούς.
Ο προπονητής κρίνει με βάση το ροστερ, ποιο είναι το καλύτερο σύστημα. Έχουμε δει πολλούς προπονητές, σε διαφορετικές ομάδες, να εφαρμόζουν διαφορετικό σύστημα. Αυτό που είναι κοινό σε όλες τις περοιπτώσεις, και προσπαθεί να εμφυσήσει ο κάθε προπονητής, είναι η φιλοσοφία. Επιθετική ή αμυντική, παιχνίδι κατοχής ή όχι, τρέξιμο 90 λεπτά ή όχι. Ο καθένας διαλέγει ότι του ταιριάζει και τα συστήματα έπονται.
Αυτό που θέλω να σχολιάσω (off topic) είναι η αρνητική άποψη που υπάρχει για το αμυντικό παιχνίδι. Λοιδωρήθηκε ο τρόπος παιχνιδιού της εθνικής Ελλάδος το 2004, όπως και η Ίντερ του Μουρίνιο, όπως και η φετινή Chelsea. Προσωπικά, το θεωρώ λάθος. Από τη στιγμή που δεν έχουμε αντιαθλητικό παιχνίδι, η αμυντική τακτική είναι απόλυτα σεβαστή και δεκτή. Και γιατί είναι δεκτή; Γιατί είναι ΤΑΚΤΙΚΗ! Τι εννοώ;
Όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις έναν ανώτερο αντίπαλο ή όταν δεν έχεις παίχτες που να μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο κατοχής, επιλέγεις να αμυνθείς. Στην περίπτωση της Chelsea, όλοι την κατηγόρησαν ότι πάρκαρε λεωφορείο μπροστά στο τέρμα. Εγώ είδα μια άψογα στημένη διπλή ζώνη άμυνας, κάθετη μπαλιά δεν περνούσε και κανείς δεν έδιωχνε την μπάλα όπως όπως, αλλά προσπαθούσε να δημιουργήσει προϋποθέσεις για αντεπίθεση. Τι έπρεπε να κάνει; Τα χατίρια του φιλοθεάμονος κοινού και να ανοιχτεί; Διάλεξε αυτό που της ταίριαζε και πέτυχε περισσότερα γκολ από τον αντίπαλο. (Αυτό το τελευταίο, γιατί το ξεχνάνε όλοι;; Για να πετύχει η αμυντική τακτική, πρέπει να σκοράρεις κιόλας..) (Όπου Chelsea, βάλτε Εθνική Ελλάδος)
Ξανά on topic: Για να επανέλθω, όλα τα συστήματα είναι καλά, όταν χρησιμοποιούνται και εφαρμόζονται σωστά. Όταν ένα σύστημα έχει αποτέλεσμα, μοιραία θα βρει μιμητές. Ας μην κολλάμε μόνο στο επιθετικό ποδόσφαιρο (το οποίο τις περισσότερες φορές ο κόσμος το ερμηνεύει ως τσαλιμάκια των ποδοσφαιριστών). Και οι αμυντικές προσεγγίσεις έχοουν ενδιαφέρον. Ας αρχίσουμε να δίνουμε σημασία στις τακτικές προσεγγίσεις των προπονητών και όχι στο ποιος κάνει μια ντρίμπλα παραπάνω.
betonia δεν θα διαφωνήσω σε κανένα σημείο του σχολίου σου. Κάθε ομάδα πρέπει να παίζει ανάλογα με τους ποδοσφαιριστές που διαθέτει! Παρατηρώ όμως το φαινόμενο όταν μία ομάδα εντυπωσιάζει να βρίσκει πολλούς μιμητές ακόμα και αν αυτοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να μιμηθούν. Κυρίως τέτοιες δηλώσεις και τέτοιες προσπάθειες συναντούμε σε προπονητές. Πόσες φορές έχουμε ακούσει προπονητές να δηλώνουν ότι θέλουν να παίζουν το στυλ που έχει μια πετυχημένη ομάδα; Τώρα για παράδειγμα που το tiki-taka κυριαρχεί όλο και περισσότεροι προπονητές προσπαθούν να το εφαρμόσουν! Το θέμα μου είναι ποιας ομάδας το πετυχημένο στυλ αρέσει στον καθένα.Ποιο στυλ αρέσει στον θεατή, τον φίλαθλο να βλέπει!
Κι όμως Jim έχουμε δει πολλούς προπονητές να αναπροσαρμόζουν το ρόστερ για να ταιριάζει στο σύστημα που κυριαρχεί. Το ότι στην Ιταλία ξαφνικά άρχισαν να παίζουν όλο και περισσότερες ομάδες με 3 κεντρικούς αμυντικούς δεν είναι τυχαίο! Πριν δέκα χρόνια καμία ομάδα δεν έπαιζε με 3 κεντρικούς αμυντικούς. Όπως τότε με τον Wenger που όλοι προσπαθούσαν να παίξουν το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού! Ποιος έπαιζε με την μπάλα κάτω και με τέτοια ταχύτητα! Το κατενάτσιο των Ιταλών που μας το ξαναθύμισε ο Rehhagel ¨ηταν από τα πιο παρεξηγημένα στυλ παιχνιδιού και μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικές δηλώσεις εκείνης της εποχής ότι με την νίκη της Ελλάδας το ποδόσφαιρο θα πάει χρόνια πίσω! Κάτι που φυσικά δεν έγινε! Προφανώς όλες οι τακτικές έχουν ενδιαφέρον και ειδικά οι αμυντικές που κατα την γνώμη μου χρειάζονται καλύτερο συγχρονισμό από τις επιθετικές.
Προφανώς τακτική δεν είναι η ντρίμπλα ή οι πολλές ντρίμπλες.
Δημοσίευση σχολίου