Το σωστό επίπεδο

Εδώ και δύο χρόνια διαβάζουμε, ακούμε και διαπιστώνουμε, όσοι πάμε στο γήπεδο, ότι η προσέλευση των φιλάθλων στο γήπεδο είναι σχετικά μειωμένη. Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου για το ελληνικό ποδόσφαιρο μου στριφογυρίζει στο μυαλό εδώ και κάποιο καιρό η εξής απορία : Μήπως τελικά το σημερινό επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι αυτό που μπορούμε να σηκώσουμε σαν χώρα; Μήπως τελικά βλέπουμε αυτό που μας αξίζει;

Τι βλέπουμε ως τώρα την φετινή περίοδο; Αγωνιστικά το επίπεδο ποδοσφαίρου είναι δύο τρία επίπεδα κάτω από τις προηγούμενες χρονιές με το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι ομάδες να είναι σχεδόν αποκρουστικό. Ομάδες που προσέρχονται στα παιχνίδια χωρίς κάποιο πλάνο αγωνιστικό και χωρίς να χτίζουν ταυτότητα για να χαρακτηριστούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Κέρκυρα. Αν δεν υπάρξει τύχη και προσωπική ενέργεια από κάποιον ποδοσφαιριστή, φάση δεν γίνεται! Στην ίδια κατηγορία μπορώ να προσθέσω την Ξάνθη (μεγάλη απογοήτευση), τον ΠΑΣ, τον Πανθρακικό, τον Πλατανιά, την Βέροια. Το direct football σε όλο του το μεγαλείο σε μορφή γιόμας. Αν και το συγκεκριμένο πλάνο στην Ευρώπη έχει σχέδιο και είναι και δύσκολο να εφαρμοστεί. Δείτε παιχνίδι της Rennes και θα καταλάβετε πως παίζεται σωστά το συγκεκριμένο πλάνο.

Φυσικά υπάρχουν κάποιες ομάδες εξαιρέσεις τύπου Ατρόμητος και, προς τεράστια έκπληξή μου, Λεβαδειακός που προσπαθούν να παίξουν ένα πιο στρωτό στυλ παιχνιδιού. Γρήγορες μεταβιβάσεις της μπάλες με συμμετοχή και των δύο πλευρών στην ανάπτυξη έχοντας ένα κέντρο ρυθμιστή των επιθέσεων και του ρυθμού της ομάδας. Και οι δύο ομάδες έχουν μια ισορροπία μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης και όλων των αγωνιστικών γραμμών. Αν απελευθερωθούν λίγο τακτικά μπορούν να κάνουν και περισσότερα πράγματα. Περίπου στην ίδια κατηγορία ανήκει και η Τρίπολη με τη διαφορά πως παίζει πιο direct και πιο κάθετο ποδόσφαιρο.

Άρης, ΌΦΗ, ΑΕΚ και Πανιώνιος νομίζω ότι είναι νωρίς να κρίνουμε αλλά και εκεί υπάρχουν σημάδια μη ενθαρρυντικά. Αν εξαιρέσω τον Πανιώνιο που προσπαθεί να αποκτήσει κάποια ταυτότητα, δείγμα δουλειάς προπονητή που θα αναφερθώ αργότερα σε αυτούς παρακάτω, οι υπόλοιποι δεν έχουν καταφέρει να δείξουν σχεδόν τίποτα. Μπορεί να υπάρχει το ελαφρυντικό των μη κατάλληλων και έμπειρων παιχτών αλλά δεν υπάρχει ένα τουλάχιστον σημάδι ότι χτίζεται κάτι ακόμη και με αυτούς τους παίχτες.

Σε ξεχωριστή κατηγορία θα βάλω τους Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ που έγινε εύρωστος οικονομικά πια. Και οι δύο έχουν καινούργιους προπονητές με τον μεν του Ολυμπιακού να μην πείθει και να μην φαίνεται ακόμη τι θέλει να κάνει και στην τελική πως χτίζει τον νέο Ολυμπιακό, το δε του ΠΑΟΚ να παίζει επιθετικά χωρίς όμως να έχει ισορροπίες στις γραμμές του. Ο Παναθηναϊκός είναι ξεχωριστή κατηγορία που δεν θα αναλύσω εδώ και ίσως αργότερα γραφεί άρθρο για την συγκεκριμένη ομάδα. Πάνω κάτω αυτά βλέπουμε ως τώρα.

Επανέρχομαι στα αρχικό ερώτημα για το επίπεδο του ποδοσφαίρου. Θα κάνω μία παραδοχή που μπορεί να είναι και αδόκιμη. Έστω ότι καμία ομάδα της ελλαδικής επικράτειας δεν είχε οικονομικό πρόβλημα και δεν είχε χρέη κτλ. Πόσα μπορεί να είναι τα έσοδα μιας ομάδας της πρώτης κατηγορίας; Με βάση τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά γύρω στα 3 με 4 εκατομμύρια ευρώ. Συνεπώς το συνολικό badget για μεταγραφές και συμβόλαια δεν μπορεί να είναι πάνω από 2 με 2.5 εκατομμύρια ευρώ αφού τα υπόλοιπα θα ξοδευτούν σε λειτουργικά έξοδα. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μία ομάδα θα κινείται στα ίδια επίπεδα με τα σημερινά, άντε να είναι ένα επίπεδο πιο πάνω. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη τις τιμές των ποδοσφαιριστών στο διεθνές στερέωμα αυτή τη στιγμή.

Έχοντας σαν δεδομένο τον παραπάνω συλλογισμό το επόμενο που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι προπονητές που υπάρχουν και δουλεύουν στην Ελλάδα. Για να μπορέσει να λειτουργήσει μια ομάδα ανταγωνιστικά όχι μόνο στο πρωτάθλημα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει να γίνεται σωστή δουλειά από τα προπονητικά επιτελεία. Αυτό που λένε όλοι παραγωγή ταλέντων προφανώς και είναι μονόδρομος την στιγμή που τα badget είναι σε τέτοια επίπεδα. Αλλά αν δεν γίνεται σωστή δουλειά ο μονόδρομος οδηγεί σε αδιέξοδο και τα ταλέντα παραμένουν ταλέντα χωρίς περαιτέρω εξέλιξη.

Ποιους προπονητές έχουμε στην Ελλάδα; Έχουμε γερασμένους ανθρώπους, χωρίς ιδέες που δεν έχουν επιδείξει τίποτα στην καριέρα τους και που η μόνη τους έγνοια είναι το αποτέλεσμα στο σκορ και όχι η παρουσίαση μιας ομάδας με φιλοσοφία και σωστό ποδόσφαιρο. Έχουμε προπονητές τύπου Κατσαβάκη, Χάβου, Αναστόπουλου και Τεννέ. Βέβαια υπάρχουν και προπονητές που προσπαθούν να εξελιχθούν και να εκμοντερνιστούν αλλά αυτοί είναι πολλοί λίγοι και αποτελούν την εξαίρεση.

Καταλήγοντας, έχοντας κατά νου τα προβλήματα και τις παθογένειες της ελληνικής ποδοσφαιρικής σκηνής μάλλον δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το θέαμα που βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα και μάλλον θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο σωστό σημείο και το επίπεδο του ποδοσφαίρου που βλέπουμε είναι αυτό που αντικειμενικά μπορούμε να σηκώσουμε. Με αυτό το σκεπτικό ίσως η γκρίνια να μην είναι και τόσο βάσιμη για το πολύπαθο ποδόσφαιρό μας.

Posted in: Απόψεις,Ελλάδα,Adons