Καίσαρης, υπερβολές και ...απορίες

Για πολλούς είναι αιρετικός, για άλλους «δάσκαλος», για μένα απολαυστικός. Γράφει, απλά και σκωπτικά, πράγματα που σκεφτόμαστε, αλλά δεν έχουμε την ικανότητα να εκφράσουμε σαν κείμενο. Είναι ο Κώστας Καίσαρης. Λυπάμαι, όμως, που τέτοια κριτικά κείμενα τα διαβάζουμε από αυτόν και όχι από ένα νέο αθλητικογράφο.  Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση είναι το άρθρο του: «Η δημοσιογραφία της φουστανέλας». Ασχολείται με μια «αγαπημένη» μου επαγγελματική κατηγορία – τους Έλληνες αθλητικογράφους, με αφορμή τον πρόσφατο ποδοσφαιρικό τελικό Ελλάδα – Ισπανία.

Άσχετο, αλλά τι πληγή είναι αυτοί οι εκφωνητές;.. Ενώ ανυπομονείς για το μεγάλο αθλητικό γεγονός που θα παρακολουθήσεις, τρέμεις στην ιδέα ότι συγκεκριμένα πρόσωπα (cult φιγούρες, πλέον) θα είναι στο μικρόφωνο. Κι αν πάρουν το όπλο τους, δε σταμάτανε με τίποτα! Είτε δε θα «πετύχουν» όνομα παίχτη, είτε θα μιλούν ακατάπαυστα δίνοντας ανούσιες πληροφορίες για την οικογενειακή - ψυχολογική - ιατρική κλπ. κατάσταση του ποδοσφαιριστή, είτε θα σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν παρακολούθησαν στο ελάχιστο την πορεία των ποδοσφαιριστών στη σεζόν (εκτός των πολύ γνωστών), είτε θα κάνουν κριτική (συνήθως ηλίθια) στις επιλογές του προπονητή! Και πριν πάνε για ύπνο, θα γράψουν και ένα κείμενο στην εφημερίδα, γεμάτο αερολογίες (π.χ. βουβουζέλες, χειροκρότημα της Μέρκελ και εσχάτως: αθάνατη ελληνική ψυχή). Φυσικά, πάντα με ύφος ειδήμονα..

Λέγοντας αθάνατη ελληνική ψυχή, έρχονται στο μυαλό όλες οι υπερβολές των αθλητικογράφων, όταν αναφέρονται στην –οποιαδήποτε- Εθνική μας ομάδα. Ας μιλήσουμε, μόνο για το ποδόσφαιρο. Τους Γερμανούς (στην Ανδρών) θα τους κερδίζαμε, λόγω ψυχής. Γράφτηκε επίσης ότι, υπήρχαν έριδες στα αποδυτήρια των Γερμανών, οπότε «μπορεί να μην είναι τόσο συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι»… Ακόμη, «αυτοί δεν είναι εθνική Γερμανίας, τα Ηνωμένα Έθνη είναι, άρα δεν έχουν τη δική μας ομοψυχία»… Χαμός στα πρωτοσέλιδα! Μέχρι και τους Monty Python έφεραν στο προσκήνιο, οι αθεόφοβοι! Τι μπορεί να σκεφτεί το μυαλό του κοντυλοφόρου, για να πουλήσει λίγα φύλλα παραπάνω;.. Στο πρόσφατο παιχνίδι εναντίον των Ισπανών (Νέων), μιλούσαν για τα πιτσιρίκια μας λες και αναφέρονταν στην Ουγγαρία του Πούσκας. Εντάξει, έδιναν και κάποια credits στους Ισπανούς (πάλι καλά!), αλλά αν «μιλήσει η αθάνατη ελληνική ψυχή, δεν έχουν τύχη». Τελικά, σε κανένα ματς δε μίλησε, χάσαμε και ξεχάστηκαν όλα. (Σημ: Δε χάσαμε. Μας κέρδισαν καλύτεροι αντίπαλοι. Τέτοιες ήττες είναι μαθήματα και πολλές φορές τα κέρδη είναι πολλά περισσότερα, σε σχέση με ότι δείχνει το τελικό σκορ. Αρκεί να καταλάβουμε τι πρέπει να βελτιώσουμε). Υπερβολές, υπερβολές, υπερβολές... Και μάλιστα, χωρίς όριο και χωρίς τελειωμό. Ως πότε θα τους δίνουμε αξία και θα υποτιμούμε τους εαυτούς μας;

Επίσης, ποιο είναι το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς για μια ομάδα; Παίζει π.χ ο Παναθηναϊκός, προκριματικά Champions League τον Αύγουστο και όλοι λένε για το «σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς». Παίζει το πρώτο ματς ομίλων (αν περάσει), ξανά το «σημαντικότερο pαιχνίδι της χρονιάς». Τελευταία αγωνιστική ομίλων, παίζει για τη 2^η ή 3^η θέση, τα ίδια. Πάει στο Καραϊσκάκη, 4 αγωνιστικές πριν το τέλος, 5 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, πάλι τα ίδια. Πρώτο, τέταρτο και τελευταίο παιχνίδι στα Play off, παρομοίως.. Ποιο είναι, τελικά, ρε παιδιά;

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στη μετάδοση των παιχνιδιών σπάνια ακούμε κάποιο νέο δημοσιογράφο. Πολλές φορές, δε βλέπουμε  ούτε στον αγωνιστικό χώρο.  Οι ίδιες φωνές εδώ και τρία Μουντιάλ! Πού τους κρύβουν; Βέβαια, αν ρίξουμε μια ματιά στις αθλητικές εφημερίδες και στα γραφόμενά τους, δεν είναι να απορείς που οι νέοι δεν πολυβγαίνουν στο γυαλί.. Άστο καλύτερα, ας μείνουμε με τους δεινόσαυρους.. Αν μπορείτε, πατήστε το «mute» και βάλτε ραδιόφωνο. Ή δείτε κάποια ξένη μετάδοση.. Μέχρι να ‘ρθει η άσπρη μέρα, θα προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου με τους απίθανους του Novasports, που μεταδίδουν παιχνίδια της Premier League. Ευτυχώς δεν είμαι λάτρης των Ολυμπιακών Αγώνων. Όσοι θα τους παρακολουθήσετε, σας εύχομαι υπομονή.

Υ.Γ. Η Εθνική Νέων έχει αξιόλογους ποδοσφαιριστές. Το κακό για αυτούς είναι ότι αν μείνουν στην Ελλάδα, δύσκολα θα καταφέρουν κάτι καλό. Το κυριότερο: δύσκολα θα ευχαριστηθούν ποδόσφαιρο. Λίγοι θα βρεθούν σε ανταγωνιστικές ομάδες, περισσότεροι σε μικρομεσαίες και κάποιοι θα βρεθούν μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής. Ενώ οι αντίπαλοι τους (Γάλλοι, Άγγλοι, Ισπανοί κλπ θα αγωνίζονται στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και μερικοί θα ξχωρίζουν. Λογικό, αν σκεφτούμε πώς εδώ παίζουμε μπάλα, ενώ έξω μαθαίνουν ποδόσφαιρο σε αυτές τις ηλικίες. Οπότε δύο λύσεις υπάρχουν: ή τα παιδιά φεύγουν έξω (αν αυτό είναι δυνατόν), ακόμη και για τη Β’ Γερμανίας, ή βρίσκονται άτομα που να μπορούν να διδάξουν ποδόσφαιρο). Όπως και να’χει, καλή επιτυχία σε όλους τους και καλές επιλογές στην καριέρα τους.

Υ.Γ.2 Εννοείται πώς μπορείτε να παραθέσετε τις δικές σας απορίες σχετικά με τους αθλητικούς "δημοσιογράφους".

Υ.Γ.3 Μια μικρή παρένθεση. Ο Jon Lord ήταν ένας από τους Μουσικούς που με έκαναν να λατρέψω τη ροκ. Μακάρι ο τρόπος σκέψης του και οι συνθέσεις του να αποτελέσουν παράδειγμα για τους νεότερους.

Posted in: Απόψεις,Ελλάδα,Scouser Jim