Άλλο η μεταγραφολογία, άλλο το κουτσομπολιό!

Τέλος για φέτος τα Αγγλικά πρωταθλήματα και η προσοχή μας στρέφεται προς το Euro 2012. Και όχι μόνο.. Η μεταγραφολογία έχει ξεκινήσει (γιατί, πότε σταμάτησε;) από τη στιγμή που έληξε και το τελευταίο ματς. Πολλή φασαρία για το τίποτε! Όσο μεγαλύτερη η ομάδα, τόσο περισσότερα ονόματα ακούγονται/γράφονται. Έχοντας μια διαφορετική άποψη γι’ αυτή την κακή συνήθεια, θα την καταθέσω και θέλω να μάθω τις δικές σας.

Μία λέξη για την όλη μου στάση: αδιαφορία. Όχι σε όλα τα ονόματα, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Δε βρίσκω νόημα να ασχολούμαι με ονόματα, τα οποία μπορεί απλά να γράφονται, για να γίνει διαφήμιση στο όνομά τους ή απλά για να πουληθούν μερικά φύλλα (ή κλικ) παραπάνω. Ειδικά αν κάποιος υποστηρίζει μεγάλη ομάδα (εννοώ ομάδα με μεγάλους στόχους, γιατί στα μάτια του καθενός η ομάδα του είναι η μεγαλύτερη όλων), κάθε καλοκαίρι θα νιώθει ότι βλέπει σίριαλ. Αν συγκρίνετε εφημερίδες με χρονική απόσταση 2 εβδομάδων, θα πιστέψετε ότι ο μεταγραφικός σχεδιασμός της ομάδας, έχει αλλάξει άρδην. Δείγμα της (α)σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν τον πελάτη.

Όμως, δεν εντοπίζω το πρόβλημα στα ΜΜΕ, αλλά στον κόσμο. Προφανώς, έχουμε συνηθίσει να παίζουμε το παιχνίδι των Μedia. Είναι όμως αποπροσανατολιστικό. Δεν οδηγεί κάπου, απλά λέγονται ονόματα και ο καιρός περνάει. Η χρονιά ξεκινάει, οι γκέλες έρχονται και τότε όλοι θυμούνται το τοπ αστέρι, που δεν ήρθε τελικά στην ομάδα, και γιάτι δεν ήρθε, και κοιμούνται εκεί στη διοίκηση, και, και, και.. Λίγοι, όμως, αναρωτιούνται: υπήρξε επαφή με την πλευρά του ποδοσφαιριστή; Στις περισσότερες περιπτώσεις, όχι. Απλά, τα λόγια ενός υψηλά ιστάμενου στελέχους, μεταξύ ενός εσπρέσσο και μιας ρουφηξιάς τσιγάρου, έγιναν πρωτοσέλιδο και πρώτο θέμα συζήτησης. Και το χειρότερο: καθόμαστε και αναμασάμε την κάθε κουταμάρα, δίνουμε τη δυνατότητα στον κάθε τυχαίο να αυτοπροσδιορίζεται ως δημοσιογράφος και παίζουμε το παιχνίδι τους. Και ο χρόνος περνάει..

Κάθε καλοκαίρι τα ίδια: ο Σουκερ στον Παναθηναϊκό, ο Βιλτορ στον Ολυμπιακό και ο Τίγρης στην ΑΕΚ. (Άσχετο το τελευταίο, αλλά πώς γίνεται να παίζει πάντα το όνομά του, είναι αξιοσημείωτο!) Να δεχτώ, ότι το συγκεκριμένο σπορ έχει πλάκα και «τι θες εσύ τώρα, αυτό σε πείραξε»; Έχει όντως πλάκα – για 5 λεπτά. Μετά η συζήτηση ξεφεύγει, σε κουβέντες του στυλ: «έλα μωρέ με τον κουτσό», «παπάδες έκανε στην Μπιλμπάο (το trend του φετινού καλοκαιριού)», «αυτός δεν είναι για Αγγλία», «μπάλα δεν ξέρει, αλλά είναι εργαλείο», «παιχταράς, αλλά δημιουργεί προβλήματα», «δεν τον δίνουν με τίποτα, είναι το καλύτερο περιουσιακό τους στοιχείο». Εκεί παραδίνομαι.

Για ποδόσφαιρο μιλάμε παιδιά, όχι για καλλιστεία, ούτε για Football Manager. Καλό θα είναι η κουβέντα μας να είναι ρεαλιστική. Πρώτον, τι ακριβώς θέλει η ομάδα. Έχει κάποιο πλάνο στο μεταγραφικό της σχεδιασμό ή είναι «ότι βρέξει ας κατεβάσει»; Στην πρώτη περίπτωση  οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, στη δεύτερη παίζουν όλα (περίπτωση, κυρίως, ελληνικών ομάδων). Δεύτερον, ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας (και φιλοσοφίας του προπονητή) ο παίχτης που ακούγεται; Παράδειγμα: ήδη πολλοί ποδοσφαιριστές της Athletic Bilbao ακούγονται σαν πιθανοί μεταγραφικοί στόχοι. Αναρωτιέται κανείς, αν όλοι αυτοί οι παίχτες έχουν τα προσόντα να αγωνιστούν στις ομάδες που ακούγονται; Δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά διερωτώμαι αν στη «νέα» τους ομάδα θα έχουν τον ίδιο ρόλο, που είχαν ως τώρα στην Μπιλμπάο. Αν ναι, οκ. Αν όχι, ας ψάξουμε αν μπορεί να αντεπεξέλθει στις νέες ανάγκες. Αμπελοφιλοσοφίες πάλι, αλλά τουλάχιστον σε ποδοσφαιρική βάση και όχι σε κουτσομπολίστικη. Για το τέλος αφήνω το σημαντικότερο: δεν είμαστε λογιστές, ούτε Directors of Football! Αρά, δεν μπορούμε να ξέρουμε καλύτερα τη δουλειά εμείς, από αυτούς που τους ασπρίζουν τα μαλλιά μέρα με τη μέρα. Σαφώς και η κριτική για τις κινήσεις τους (και πολύ περισσότερο: τις προθέσεις τους) είναι δεκτή, αλλά δεν επιτρέπεται να κράζουμε: φέρτε τον ένα και διώξτε τον άλλο. Δεν είναι δική μας η επιχείρηση, δε γνωρίσουμε τα οικονομικά της στοιχεία, δε γνωρίζουμε τα κόλπα των μάνατζερ, δε γνωρίζουμε τις κουβέντες μεταξύ των δύο πλευρών και, φυσικά, ούτε και τους όρους των συμβολαίων (αν τελικά υπογραφούν). Όπως καταλαβαίνετε, στις περισσότερες περιπτώσεις λέμε κουταμάρες, απλά για να περάσει ευχάριστα η ώρα του καφέ (δεκτό) ή για να ακουστούμε περισσότερο από τους άλλους και να δείξουμε την «αυθεντία» μας (ασχολίαστο).

Βάσανο η μεταγραφική περίοδος.. Την αναλύουμε περισσότερο από τα κατορθώματα των ομάδων μας στο χορτάρι. Τραγικό! Ίσως είναι πιο εύκολο να μιλάς για κάτι αόριστο, για κάτι που δε χρειάζεται να απολογηθείς στο τέλος, για κάτι που μπορεί να έχεις αλλάξει άποψη το άλλο πρωί. Όταν πρέπει να μιλήσεις για τακτική (ή καλύτερα: για πραγματικό ποδόσφαιρο), τα πράγματα ζορίζουν. Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση, κάτι θα βρούμε για να καλύψουμε την ημιμάθεια μας. Σαν τις μεταγραφές, όμως, δεν έχει.. Βάλσαμο η μεταγραφική περίοδος!


Υ.Γ. Εννοείται πως τα επόμενα top ονόματα στις λίστες, είναι όσοι κάνουν καλές εμφανίσεις στο Euro.

Posted in: Αγγλία,Απόψεις,Scouser Jim